محققان به بررسی این مساله پرداختند که چگونه آستروسیت ها تاثیر خود را به کار میگذارند و مادهای را به اثبات میرسانند که آستروسیت به عنوان بازیکن در ASD به عنوان یک بازیکن در ASD پیشنهاد شدهاست . به نظر میرسد آستروسیت ها از بیماران مبتلا به ASD بیش از حد از این ماده تولید میکنند و یافتهها حاکی از آن هستند که کاهش IL - ۶ میتواند یک درمان مفید برای نورونها در ASD باشد .
به طور مهمی ، ASD یک بیماری چالش برانگیز برای مدل کردن با استفاده از iPSCs به دلیل پیچیدگی آن بودهاست . چندین ژن به ASD متصل شدهاند ، اما سهم آنها ناشناخته باقی میماند ، و تفاوتهای ژنتیکی بین بیماران درک علت و توسعه درمان برای این اختلال را دشوار کردهاست . اما در این مطالعه ، افراد ASD به این دلیل انتخاب شدند که رفتارهای مشابهی داشتند ، به جای ژنهای مشابه . به گفته beltrao - ، این به این معنی است که یافتهها میتوانند یک استراتژی جایگزین جدید برای درمان علایم ASD ، مستقل از ژنوتیپ patient’s فراهم کنند .
ظهور سلولهای آستروسیت های پیچیده ممکن است زمینهساز اوتیسم ، اسکیزوفرنی و صرع باشد .
مبدا :
دانشگاه دوک
خلاصه :
به گفته تحقیقات جدید ، معماری منحصر به فرد سلولهای مغز ستاره به نام آستروسیت ، نقشی کلیدی در تنظیم توسعه و عملکرد of عصبی در مغز ایفا میکند . یافتهها نشان میدهند که اختلال عملکرد آستروسیت ممکن است زمینه مشکلات نورونی مشاهدهشده در بیماریهای مخرب مانند اوتیسم ، اسکیزوفرنی و صرع باشد .
مغز از بیش از یک شبکه درهمپیچیده از نورونها تشکیل شدهاست . سلولهای شبیه به ستاره به نام آستروسیت ، با تلاش و پشتکار پر شکاف بین شبکههای عصبی را پر میکنند ، که هر کدام خود را در اطراف هزاران پیوند نورونی به نام سیناپسها پر میکنند . این آرایش به هر یک از آستروسیت ها یک ساختار پیچیده و شبیه اسفنج میدهد .
تحقیقات جدید از دانشگاه دوک دریافته است که آستروسیت ها به مراتب بیشتر از همراهان خود نورونها هستند . معماری منحصر به فرد آنها نیز برای تنظیم توسعه و عملکرد سیناپسها در مغز بسیار مهم است .
وقتی آنها درست کار میکنند ، اختلال عملکرد آستروسیت ممکن است زمینه مشکلات نورونی مشاهدهشده در بیماریهای مخرب مانند اوتیسم ، اسکیزوفرنی و صرع باشد .
تیم دوک یک خانواده متشکل از سه پروتیین را شناسایی کرد که ساختار شبکه مانند هر آستروسیت را کنترل میکردند ، چرا که رشد و رشد ساختارهای نورونی مانند سیناپسها را نشان میدهد . تعویض یکی از این پروتئینها نه تنها پیچیدگی آستروسیت ها را محدود کرد بلکه ماهیت سیناپسها را در بین نورونها تغییر داد و تعادل ظریف بین تحریک عصبی برانگیزاننده و بازدارنده را تغییر داد .
Cagla Eroglu ، استادیار زیستشناسی سلولی و neurobiology در دوک ، گفت : ” ما دریافتیم که شکل آستروسیت و تعاملات آنها با سیناپسها اساسا ً برای عملکرد مغز اهمیت دارند و میتوانند به بیماریهایی که تا حالا نادیده گرفته شدهاند مرتبط باشند .” این تحقیق در روز ۹ نوامبر در مورد طبیعت منتشر شد .
astrocytes تقریبا ً تا زمانی که مغز داشته باشد، وجود داشتهاست . حتی invertebrates سادهای مانند the کوچک crumb C . elegans دارای شکلهای ابتدایی آستروسیت هایی هستند که synapses عصبی خود را حفظ میکنند . همان طور که مغز ما به ماشینهای محاسباتی پیچیده تبدیل شدهاست ، ساختار آستروسیت ها نیز بیشتر توضیح داده شدهاست .
اما پیچیدگی آستروسیت ها به همراهان neuronal بستگی دارد . رشد آستروسیت ها و نورونها با هم در یک ظرف ، و آستروسیت ها ساختارهای پیچیده شکل ستاره را شکل خواهند داد . آنها را به تنهایی بزرگ کنید و یا با انواع دیگر سلولها رشد کنید .
برای یافتن این که چگونه نورونها به شکل آستروسیت نفوذ میکنند ، جف Stogsdill ، یک فارغالتحصیل دکترای خود در آزمایشگاه Eroglu’s ، دو سلول را کنار هم گذاشت در حالی که مکانیسمهای سیگنال دهی سلولی نورونهای حرکتی را افزایش داد . او متعجب شد که حتی اگر نورونها را به طور کامل کشتهاست ، اما ساختار آنها را به عنوان یک داربست حفظ کردهاست ، آستروسیت ها هنوز به زیبایی روی آنها به تفصیل شرح داده شدهاند .
منبع سایت علم روز